Praktikaren komunitate

Praktika-komunitate bat (PK) "egiten duten zerbaitekiko kezka edo grina partekatzen duten pertsona-taldea da, eta erregulartasunez elkarrekintzan jarduten duten heinean hobeto egiten ikasten dutenak".^[1] Kontzeptua lehen aldiz proposatu zuten Jean Lave antropologo kognitiboak eta Etienne Wenger hezkuntza-teorikoak 1991ko Ikaskuntza kokatua (Lave eta Wenger 1991^[2]) liburuan. Wengerrek, ondoren, nabarmen garatu eta zabaldu zuen kontzeptua 1998ko Communities of Practice (Wenger 1998^[3]) liburuan.

PK bat eremu jakin bateko kideen interes komunagatik eralda daiteke, edo berariaz sor daiteke eremu jakin bati buruzko jakintza lortzeko. Taldekideek ikasten duten taldearekin informazioa eta esperientziak elkartrukatzeko prozesuaren bidez, eta aukera dute pertsonalki eta profesionalki garatzeko (Lave eta Wenger 1991^[2]).

PK-k ingurune fisikoetan egon daiteke, esate baterako, lantoki bat, landa-ingurune bat, fabrikako gune bat edo beste edozein leku, baina ez da derrigorrezkoa PK-ko kideak leku berean egotea. "Praktika komunitate birtuala" osatzen dute (PKB) (Dubé, Bourhis eta Jacob 2005^[4]), internet bidez lan egiten dutenean, esate baterako eztabaida-batzordeetan, albiste-taldeetan, sare sozialetako txatetan. "Praktika-komunitate mugikorra" (PKM) (Kietzmann et al. 2013^[5]) da kideak elkarrekin telefono mugikorren bidez komunikatzen direnean eta martxan dagoen komunitate-lanean parte hartzen dutenean.

Praktika-komunitateak ez dira fenomeno berriak: pertsonak narrazioaren bidez ikasten eta beren esperientziak partekatzen aritu direnetik izan da ikaskuntza mota hau. Ideia pragmatismo estatubatuarrean errotuta dago, bereziki C. S. Peirce-en "ikerketa-komunitatearen" (Shields eta Rangarajan2013^[6]) kontzeptuan, baina baita John Dewey-ren okupazioaren bidez ikasteko printzipioan ere (Wallace 2007).

1. ↑ Introduction to communities of practice – A brief overview of the concept and its uses. Etienne and Beverly Wenger-Trayner October 2013.
2. ↑ ^{a b} «Legitimate Peripheral Participation» Situated Learning (Cambridge University Press): 27–44. 1991-09-27 (Noiz kontsultatua: 2024-01-22).
3. ↑ Wenger, Etienne. (1998-07-28). Communities of Practice: Learning, Meaning, and Identity. (1. argitaraldia) Cambridge University Press  doi:10.1017/cbo9780511803932. ISBN 978-0-521-43017-3. (Noiz kontsultatua: 2024-01-22).
4. ↑ Dubé, Line; Bourhis, Anne; Jacob, Réal. (2005-01-01). «The impact of structuring characteristics on the launching of virtual communities of practice» Journal of Organizational Change Management 18 (2): 145–166.  doi:10.1108/09534810510589570. ISSN 0953-4814. (Noiz kontsultatua: 2024-01-22).
5. ↑ (Ingelesez) Kietzmann, Jan; Canhoto, Ana. (2013-05). «Bittersweet! Understanding and Managing Electronic Word of Mouth» Journal of Public Affairs 13 (2): 146–159.  doi:10.1002/pa.1470. ISSN 1472-3891. (Noiz kontsultatua: 2024-01-22).
6. ↑ Shields, P. M., & Rangarajan, N. (2013). A playbook for research methods: Integrating conceptual frameworks and project management. New Forums Press.